امام حسن سلام الله علیه حماسه علم
از آن زمان که شمشیر بر فرق شیر خدا فرود آمد و زهر در جان فرزند زهرا نشست و سر ثارالله به مهمانی نیزه ها رفت، اسلام جاودانه شد.
در کلام فرصت تغییر بود و در نوشته رخصت تحریف.
آسمان محراب را حتی انکار می شد کرد تا آن زمان که شق القمر خونین ماه، فلق را جاودانه نساخت. کلام را مجال تغییر بود اما حنجره خون آلوده را هرگز .
و نوشته را رخصت تحریف بود اما لوح زمرد و محفوظ درطشت نشسته را هرگز .
و او آنگاه که رنگ قدسی سبز را برمی گزید، جگر تفتیده خود را در انحنای شکوهمند تاریخ می دید. او ـ چنانکه پدر ـ مظلوم زیست. اگر نه مظلومتر از برادر، همسنگ او.
برادر ـ سلام الله علیه ـ را دشمن، خارجی خواند. اما دوست «مذل المؤمنین»خطابش نکرد. گریز از دنیا و قدرت برادر بر همه از روز آشکارتر بود. برادر را کسی با تهمت «انک تدری الخلاقه» نیالود. دشمنِ برادر، جانی و خونخوار بود و دشمن او سیاستمدار و مکار هم .
برادر خدنگ از روبرو خورد و او خنجر از پشت. و هزار خنجر از پشت.
برادر مجال یافت که جنگ را به بیرون خانه کشاند و او در خانه مجبور به ستیز شد.
حماسه عاشقانه برادر آنچنان آشکار و هویدا بود که پس از اندی و برای همیشه سرلوحه حماسه های عالم قرار گرفت اما حماسه عارفانه و حلیمانه او آنچنان پر رمز و راز و پیچیده بود که قرنها در ابهامی ناشی از انکار و جهالت محفوف ماند.
از چشمه جوشان و جاودانه علی دو رود جاری شد. ابعاد مختلف و شکوهمند منشور شخصیت علی در دو بعد اساسی تبلور یافت.
یک بعد خیبر علی بود،«ضربه علی یوم الخندق» او بود، ذات السلاسل علی بود، جمل، صفین و نهروان علی بود.
و بعد دیگر حلم علی بود، بیست و پنج سال سکوت علی بود، با ریسمان در گردن به مسجد رفتن علی بود، تحمل سیلی بر گونه فاطمه علی بود، تاب شهادت غنچه نارسیده علی بود، صبر علی بود، استقامت علی بود، تاب خار در چشم علی بود و تحمل استخوان در گلوی علی بود.
و چه کسی می تواند، نه بگوید، تصور کند حتی که یکی از ابعاد شخصیت علی از آن دیگر کارسازتر و مفیدتر برای اسلام بوده است.
آن علی که فریاد می زند«والله لابن ابی طالب آنس بالموت من الطفل بثدی امه» در آن سالهای سخت سکوت، شمشیر کشیدن برایش ساده تر نیست؟
او چه هراسی جز محو و نابودی اسلام دارد که شمشیر را در نیام چون استخوانی در گلو تاب می آورد. کدام عقل سلیمی درویدن را برتر از بذر پاشیدن تصور می کند.
چه کسی علی را در شرایط«مجتمعین حولی کربیضة الغنم» از آن زمان که با تأمل و صبری خدایی دانه دانه های بذر آگاهی را در زمین تاریک دلهای کسان می نشاند برتر می پندارد.
پس علی همان علی است چه ایستاده و چه نشسته . چه در میدان و چه در خانه، چه در مسند آرام قضاوت و چه در اوج گیر و دار شهامت، چه بر شانه پیامبر و چه در سایه نخلها و بر سر چاه. چه در دیدار صورت نیلی فاطمه و چه بر سینه عمروبن عبدود.
علی همان علی است چه در قیام و چه در قعود.
و از همین روست که«الحسن و الحسین امامان قاما او قعدا»
حسن و حسین هر دو امامند چه استاده و چه نشسته. چه در قیام و چه در قعود.
و حسین مصداق جاری بُعد اول شخصیت علی است. و حسن تجلی شکوهمند بُعد دیگر شخصیت علی.
این باز نه بدان معناست که این دو بالقوه همینند. این همان است که شرایط هرکدام به فعلیت رساندن آنها را مجال می دهد.
چنانکه حسین اگر در شرایط امامت حسن، امام بود و حسن اگر در زمان امام حسین، حسین.
آری و حسن ـ سلام الله علیه ـ تجلی حلم علی بود، به تمامه.
و اگر برای علی هیچ نبود جز خنجر کلام آن اعرابی بر جگر سوخته خطبه شقشقیه او، مظلومیت او را بسنده بود.«فوالله ما اسفت علی کلام قط کاسفی علی هذاالکلام».
و خنجز زهرآلود معاویه در آن زمان که حسن(ع) به معرفی خویش و دفاع از حقانیت خویش ایستاده بود و او از خرما پرسید، بر جگر سوخته حسن کمتر نشانه گذاشت؟!
و او با همان حلم پدرگونه، معاویه را پاسخ نگفت؟
یاران کدام رهبری با مقتدای خود چنان کردند که یاران حسن ـ سلام الله علیه ـ با او ؟
عمق کدام خنجر دوستانه ای روی دشمن را سپید کرده است؟ حضرت ـ سلام الله علیه ـ سوگند می خورد و فریاد می کشد که «والله ان معاویه خیر لی من هؤلاء».
خیانت یاران، دست رذالت معاویه را از پشت بسته است، روی سیاه معاویه را سپید کرده است. من از دشمن آنقدر که از دوست، ضربه ندیدم.
عجبا ! با اینان به جنگ دشمن باید رفت ؟ اینان که در قتل من از معاویه تعجیل بیشتری دارند.
مگر سپاه علی جنگ را پس از بر نیزه رفتن قرآن به علی مجال داد؟ اینان بی وفاترند. آنان دین را بهانه می کردند و اینان به وضوح دنیا را. جهالت و طمع چنان به خواریشان کشانده که امام حسن تازه باید حقانیت خود و دشمنی دشمن را اثبات کند:
«معاویه برای شما چنین وانمود کرده که من او را سزاوار خلافت دانسته و خود را شایسته آن ندیده ام، او دروغ می گوید. ما بر طبق کتاب خدای عزوجل و بنا بر فرموده پیامبرش از همه کس به حکومت بر مردم سزاوارتریم و از لحظه ای که خدا پیامبرش را به جوار رحمت خود برد همواره ما خاندان رسالت مورد ظلم و تعدی واقع شده ایم...
همانا معاویه درباره حقی که از آن منست با من به نزاع برخاست و من به صلاح امت و فرو نشاندن فتنه و آشوب اندیشیدم.»
آری این جهل و فساد و دنیاپرستی یاران، زمینه را برای قیام فاسد کرده است.
او چاره ای ندارد جز اینکه بذر انقلاب را در زمینی تازه بیفشاند و چه فرق می کند که او ثمره بگیرد، درو کند یا برادرش حسین. او باید بنیاد ستیز با باطل را بر زمینی استوار بنا کند، اگر معاویه مجالش ندهد برادرش حسین مجال خواهد یافت و راهش را ادامه خواهد داد.
آری او باید پایه گذار قیامی دیگر باشد حتی اگر خون دل یک عمر زندگانی توأم با حلم او در طشت بریزد.
از آن زمان که شمشیر بر فرق شیر خدا فرود آمد زهر در جان فرزند زهرا نشست و سر ثارالله به مهمانی نیزه ها رفت، اسلام جاودانه شد...
به قلم سید مهدی شجاعی
تهیه شده در گروه اینترنتی انتظار یار
